Anlaşılan o ki, bu çöplüğe, gerçekten ve yalnızca çöpe gitmesi gereken duygularımı yazacağım... Öyle gibi görünüyor.
Hiç güzel bir şey değil, ben de biliyorum... amma velakin, trip atmak yapabildiğim tek şey. Hele ki sanal ilişkilerde. Herşeye haddinden fazla değer verdiğim gibi -kendim de dahil olmak üzere sanırım-, bu tür arkadaşlık durumlarında da kendimi kaybedebiliyorum. Beklentilerim yükseliyor, ben nasıl davranıyorsam, öyle karşılıklar bekliyorum. Ve her seferinde duvara çarpıyorum. Korkarım yakında kaskom karşılamamaya başlayacak bu durumu.
Ve her duvara çarptığımda, karşıma alıp da adam gibi konuşma imkanım olmadığı için, tripten tribe giriyorum. Melankolik davranışlar, radikal kararlar, tavşan dağa küsmüş, dağın haberi olmamış durumları... düşün düşün, çoktur horozum işin.
Dün akşam da böyle düşünürken düşünürken, beynimin çatlamak üzere olduğunu hissettim. Başkalarına -ya da aslında belki de kendime- atfettiğim bu önem nedir allah aşkına? Ben niye hayatı geldiği gibi, calipso dansçısı tadında yaşayamıyorum? Genetik miras ise bu, umarım civcive geçmemiştir. 30'unu geçtikten sonra değişir mi peki insan? Ne bileyim, çabalıyorum sanki; ama, olmuyor. Bir tek şey biliyorum, olmak zorunda.
İkinci bildiğim şey de, bir tatile ihtiyacım var... minicik bir tanesine çıkıyoruz bu akşam, haftasonu için uçuyoruz. 3 hafta sonra gerçek deniz&güneş tatilimiz başlayacak. Ama, sabah horoz beye de dediğim gibi, tatil için bar bar bağırıyor bünyem... bütün uyarılar bunu gösteriyor!
Umarım şu haftasonu kaçamağı beni biraz da olsa toparlar da, daha fazla trip yapmadan, radikal -ve her radikal şeyin sonucu olarak saçma- kararlar almadan şu ruh halimden az da osla sıyrılırım.
Hiç yorum yok
Yorum Gönder
"Yapıcı" olduğu sürece her türlü eleştiriye açığım. Yalnızca beğeninizi ifade etmek zorunda değilsiniz pek tabii; ama, yazar(lar)ı ya da yorumcuları kıracak, incitecek tarzda yorumlar yazmaktan kaçınmanızı rica ediyorum. Teşekkürler.